آسمان بی‌شک پر از تکبیرة الاحرام اوست
غم همیشه تشنۀ دریای ناآرام اوست

???

اوج تفسیر تمام آیه‌های عاشقی
در میان خطبه‌های کربلا تا شام اوست

???

مثل نام مرتضی بعد از پیمبر دیده‌ام
هر کجا نام حسین آمد، پس از آن نام اوست

???

چشم‌هایش هیچ چیزی غیر زیبایی ندید
«ما رأیت الا جمیلا» آخرین پیغام اوست

???

شیعه بی‌تردید بی‌زینب به پایان می‌رسید
در دل، ایمانی اگر داریم از اسلام اوست

???

از نجف تا کربلا موکب به موکب می‌روم
هر کجا پا می‌گذارم سفرۀ اکرام اوست

???

کربلا پایان پرچمداری زینب نبود
تازه‌ این آغاز ختم سورۀ انعام اوست

✍️ سمانه روشنایی

 ?شهادت بانوی صبر و عقل تسلیت باد ?

 
کلاس های مجازی امروزه یک مرجع بزرگ یادگیری مجازی محسوب میشوند.
کلاس های آنلاین مجازی و دوره های آموزش اینترنتی بستری برای پیشرفت سطح دانش جامعه هستند.

کلاس های مجازی، یک دانش حقیقی در فضای مجازی …

 
روزگاری بود که تنها مرجع پیشرفت جوانان و یادگیری و آشنایی دانش ها جدید دانشگاه بود.
قدیمی ها به یاد دارند جوانانی که گاها سالها پشت کنکور میماندند تا بتوانند وارد دانشگاه شوند.
شاید اگر آن موقع کسی میگفت در آینده هر کسی در دست خود یک دانشگاه عظیم خواهد داشت کسی حرف او را متوجه نمیشد.

اما امروز همه ما به منبع بی انتهای دانش های به روز و مطالب علمی و اساتید بزرگ دسترسی داریم.
تلفن های همراه ما و رایانه ها فرصتی هستند برای علم اندوزی.

دوره های آموزش اینترنتی با هزینه بسیار کمتر از دوره های حضوری و با اساتید شاخص و مطرح
تنها با چند کلیک در اختیارمان قرار میگیرند.

بخواهیم با خودمان روراست باشیم، دانشگاه هم که برویم در نهایت این خود ماییم که باید تلاش کنیم،
و بخوانیم و بخوانیم تا مطالب بیشتری یاد بگیریم.
پس چه بهتر که مزایای کلاس مجازی را از دست ندهیم و از این فرصت ها و زمان خود به بهترین شکل استفاده کنیم.

برگرفته شده از سایت سواد رسانه ای

سه‌شنبه: یا اَرْحَمَ الرّاحِمین؛  ای مهربان‌ترین مهربانان

ذکر روز سه‌شنبه به اسم علی‌ بن‌ الحسین و محمد بن علی و جعفر بن محمد علیهم السلام است. روایت شده در این روز زیارت سه امام خوانده شود که خواندن آن موجب روا شدن حاجات می‌شود.

برگرفته شده از سایت خبر نگاران جوان

خندیدن های مجازی، گریه های در رختخواب اما، واقعی …

 
گریه ها و خنده های مجازی
 

در دنیای امروز و عصر تکنولوژی رسانه ها و شبکه های اجتماعی ما را با یک چالش و دوگانگی مواجه کرده اند.
دوگانگی بیان احساسات.
آدم ها همیشه به نظرات دیگران نسبت به خودشان اهمیت میدهند.
برایشان مهم است که دیگران در مورد آنها چه فکری میکنند و قضاوت ها در مورد خودشان چیست.

شبکه های اجتماعی ما را دقیقا در معرض قضاوت دیگران قرار میدهد. و مطمئنا کسی نمیخواهد که نظرات بدی دریافت کند.
در این بین برخی برای دریافت نظرات مثبت و به اطلاح خودمان لایک حاضرند از خود واقعی شان عبور کنند!

اما آیا تابحال به دلیل این رفتار فکر کرده ایم؟ اینکه چه چیزی باعث شده است کسی احساسات واقعی اش را پنهان کند،
و راه دروغ را در پیش بگیرد؟
تا به حال به این فکر کرده ایم که شاید ما هم یکی از علت های این رفتار در دیگران باشیم؟ با قضاوت های عجولانه
یا تلاش نکردن برای درک دیگران.
چقدر سعی میکنیم خودمان را جای دیگران بگذاریم و تلاش کنیم آنها را بفهمیم؟
شاید اگر بیشتر به این موضوع اهمیت میدادیم اکنون دروغ های کمتری میشنیدیم و میدیدم …

برگرفته شده از سایت سواد رسانه ای